Åžarkı söyleyen kadın ve içindeki yangın… İçimize düşürdüğü ateş… YavaÅŸ yavaÅŸ alıyor seni içine, yavaÅŸ yavaÅŸ acıtıyor canını, yüreÄŸini kanırtıyor, savaÅŸa yaraÅŸmayan bir sadelik ve sakinlikle önüne koyuyor aklının almadığı karanlıkları… Incendies, her sahnesinde sarsıyor seni, her anında kalbini zorluyor. Bir savaşın acılarını, insanlığın bittiÄŸi yeri, yaÅŸanan dramın en can alıcı yanlarını gösteriyor, yaÅŸatıyor, hissettiriyor. Arka fonda OrtadoÄŸu’nun bitmek bilmeyen hesaplaÅŸmalarıyla…
Savaştan ötesi yok. Savaş olgusu kadar gerçek bir şey yok. İnsanın insanlığından yittiği daha ileri başka bir yer yok. Her türlü yürek yakan hikayenin, işkencenin, acıların, tuzakların, en kanlı alacakların, vahşetin, ölümün yakıcı kederinin adresi savaş. Ama sanırım savaştan da beter yegane şey, iç savaş. Aynı kandan, aynı topraktan, aynı dilden, aynı sözden, aynı kaptan insanın, diğer yarısına uyguladığı kırım. Silahların kendi evine doğrulduğu, komşudan hesabın sorulduğu, bir noktada birinin diğerini neden öldürdüğünü unuttuğu ve sadece kan dökmeye devam etmek için süregiden iç savaş… Yarattığı psikolojik tahribat, fazlasıyla ağır.
Incendies filmi bize bunu tekrar tekrar, çok etkileyici bir hikaye örgüsüyle verirken, neye üzüleceÄŸinizi ÅŸaşırıyorsunuz. Çok yakın bir zamanda, Lübnan’da yaÅŸanan, boyutları insan vicdanını aÅŸan bu savaÅŸa mı, yoksa OrtadoÄŸu’da hala benzer hesaplaÅŸmaların belki de daha korkunç vahÅŸetlerin yaÅŸanmasına devam etiÄŸine mi? Filmde izlediklerimin ÅŸu an Suriye’de yaÅŸanıyor olduÄŸu duygusundan kurtaramadım kendimi. Her sahnede OrtadoÄŸu’daki baÅŸka bir yerde filmdekilerin, belki de daha acısının yaÅŸandığını düşünüp kahroldum. Ä°ÅŸte o noktada insan, uzaklaşıyor kendi yaÅŸamından, kendi gerçekliÄŸinden… Ä°nsan gerçeÄŸinden utanıyor. Bir yandan da çaresizliÄŸine kahroluyor, insanın kendisine yenildiÄŸi için doymak bilmez kan sevdasına kapılıp yarattığı karanlıklara kahrediyor, burnunun dibinde yaÅŸanan acılar karşısında aciz kalakaldığı için yaÅŸamaktan soÄŸuyor.
